absŏlūtē, d'une façon achevée, parfaite : Cic. Ac. 2, 55 ; Tusc. 4, 38 ; Or. 227 ; absolutius Plin. Min. Ep. 4, 27, 2 ; absolutissime Her. 2, 28 ||
d'une façon générale : Tert. Or. 21, etc. ||
[gramm.] absolument : Prisc. ; Don. Andr. 817 ; Eun. 459 ; Ad. 49 ; Phorm. 52.