2 commŏdum, ī, n. (commodus),
¶ 1 commodité : cum erit tuum commodum
Cic. Att. 12, 28, 3,
quand il te sera commode [à ta commodité]; quod commodo tuo fiat
Cic. Fam. 4, 2, 4,
fais-le comme cela t'arrangera le mieux ; per commodum
Liv. 42, 18, 3 ;
ex commodo
Sen. Ep. 46, 1,
en toute commodité, commodément ; si commodo valetudinis tuæ fieri possit
Cic. Fam. 16, 1, 2,
si ta santé le permet ; mei commodi causa
Cic. Fam. 5, 20, 1,
pour ma commodité ; commodo rei publicæ facere aliquid
Cic. Fam. 1, 1, 3,
faire qqch. sans préjudice pour l'État
¶ 2 avantage, profit : dicet pertinere hoc ad commodum senatorium
Cic. Verr. 2, 3, 223,
il dira que cela touche aux intérêts des sénateurs ; officii rationem, non commodi ducere
Cic. Sest. 23,
faire état du devoir et non de l'intérêt ||
commoda pacisCic. de Or. 2, 335 ;
vitæ
Cic. Tusc. 1, 87,
les avantages de la paix, de la vie ; commoda publica
Cic. Verr. 2, 2, 66,
avantages dont jouit le public ; de alterius commodis detrahere
Cic. Off. 3, 30,
empiéter sur les avantages dont jouissent les autres ||
[en part.] avantages attachés à une fonction, appointements : commoda emeritæ militiæ ad sex milium summam reciditSuet. Cal. 44,
il restreignit la pension de retraite des vétérans à six mille sesterces (Aug. 49 ;
Galba 12 ;
cf.
Cic. Fam. 7, 8, 1 ;
Sen. 35
)
¶ 3 [rare] objet prêté, prêt :
Cic. Verr. 2, 4, 6 ;
Isid. Orig. 5, 25, 16.
commoda pacis
[en part.] avantages attachés à une fonction, appointements : commoda emeritæ militiæ ad sex milium summam recidit