2 cōnsēnsŭs, ūs, m., (consentire),
¶ 1 accord :
Cic. Phil. 4, 12 ;
Tusc. 1, 35, etc. ;
omnium vestrum consensu
Cæs. G. 7, 77, 4,
d'après votre jugement unanime ; consensu eorum omnium,
Cæs. G. 2, 29, 5,
à l'unanimité (ex communi consensu
Cæs. G. 1, 30, 4
) ; haud dubio consensu civitatis
Liv. 9, 7, 15,
avec l'assentiment sans réserve de la cité ||
aliis Germanorum populis usurpatum raro... apud Chattos in consensum vertitTac. G. 31,
un usage rare chez les autres peuples germaniques est devenu une règle universelle chez les Chattes ||
cœtus multitudinis juris consensu sociatusCic. Rep. 1, 39,
association d'une foule d'hommes fondée sur un droit reconnu par tous ||
= συμπάθεια :Lucr. 3, 740 ;
Cic. Div. 2, 34 ;
Nat. 3, 28 (v. conjunctio)
¶ 2 [mauv. part.] conspiration, complot :
Cic. Sest. 86 ;
Liv. 4, 14, 4, etc.
aliis Germanorum populis usurpatum raro... apud Chattos in consensum vertit
cœtus multitudinis juris consensu sociatus
= συμπάθεια :