cōnsuēscō, suēvī, suētum, ĕre,

¶ 1 tr., accoutumer : bracchia consuescunt Lucr. 6, 397, ils exercent leurs bras ; consuescere juvencum aratro Col. Rust. 6, 2, 9, habituer un jeune bœuf à la charrue

¶ 2 intr., s'accoutumer, prendre l'habitude [consuevi, j'ai l'habitude : Cæs. G. 5, 56, 2, etc.] :

a) [abst] consuescere multum est Virg. G. 2, 272, il est important de prendre l'habitude ; ut consuevi Cæs. d. Cic. Att. 9, 16, 3, selon mon habitude ;

b) [avec infin.] s'habituer à : Cic. Tusc. 1, 75 ; de Or. 1, 261 ; Cæs. G. 1, 33, 3 ||
[avec inf. pass.] Cic. Com. 46 ; Cæs. G. 1, 44, 4 ; 7, 32, 3 ;

c) [avec dat.] dolori Plin. Min. Ep. 8, 23, 8, s'habituer à la douleur ;

d) [avec abl.] consuescere libero victu Col. Rust. 8, 15, s'habituer à chercher sa nourriture ||
consuescere cum aliquo Ter. Hec. 555 ; Pl. Amph. 1122, avoir commerce avec qqn ||
v. consuetus. ↣ formes sync. du pf. : consuemus Prop. 1, 7, 5 ; consueris Cic. de Or. 1, 157 ; consueram, consuesse, etc.