cōnsuēscō, suēvī, suētum, ĕre,
¶ 1 tr., accoutumer : bracchia consuescunt
Lucr. 6, 397,
ils exercent leurs bras ; consuescere juvencum aratro
Col. Rust. 6, 2, 9,
habituer un jeune bœuf à la charrue
¶ 2 intr., s'accoutumer, prendre l'habitude [consuevi, j'ai l'habitude :
Cæs. G. 5, 56, 2, etc.] :
a) [abst] consuescere multum est
Virg. G. 2, 272,
il est important de prendre l'habitude ; ut consuevi Cæs. d. Cic. Att. 9, 16, 3,
selon mon habitude ;
b) [avec infin.] s'habituer à :
Cic. Tusc. 1, 75 ;
de Or. 1, 261 ;
Cæs. G. 1, 33, 3
||
[avec inf. pass.]Cic. Com. 46 ;
Cæs. G. 1, 44, 4 ;
7, 32, 3 ;
c) [avec dat.] dolori
Plin. Min. Ep. 8, 23, 8,
s'habituer à la douleur ;
d) [avec abl.] consuescere libero victu
Col. Rust. 8, 15,
s'habituer à chercher sa nourriture ||
consuescere cum aliquoTer. Hec. 555 ;
Pl. Amph. 1122,
avoir commerce avec qqn ||
v. consuetus. ↣ formes sync. du pf. : consuemusProp. 1, 7, 5 ;
consueris
Cic. de Or. 1, 157 ;
consueram, consuesse, etc.
[avec inf. pass.]
consuescere cum aliquo
v. consuetus. ↣ formes sync. du pf. : consuemus