dēbĭlĭtō, āvī, ātum, āre (debilis), tr., blesser, estropier, mutiler : membra quæ debilitavit lapidibus
Cic. Fl. 73,
les membres qu'il a estropiés à coups de pierres ; quinquaginta hominum milia eo casu debilitata vel obtrita sunt
Tac. Ann. 4, 63,
cinquante mille personnes furent estropiées ou écrasées dans cette catastrophe, cf.
Liv. 21, 40, 9 ;
debilitare mare
Hor. O. 1, 11, 5,
briser les vagues de la mer ||
affaiblir, paralyser [pr. et fig.] : dolor fortitudinem se debilitaturum minaturCic. Tusc. 5, 76,
la douleur menace d'affaiblir le courage ; corpore debilitari
Cic. Cæc. 42,
être affaibli physiquement ; eorum ferrum et audaciam debilitavi in foro
Cic. Mur. 79,
leurs armes et leur audace, je les ai réduites à l'impuissance sur le forum ||
debilitati a jure cognoscendoCic. de Or. 2, 142,
détournés de l'étude du droit par notre faiblesse.
affaiblir, paralyser [pr. et fig.] : dolor fortitudinem se debilitaturum minatur
debilitati a jure cognoscendo