dīmĭdĭus, a, um (dis, medius), demi : dimidia pars terræ
Cic. Nat. 2, 103,
la moitié de la terre, cf.
Cæs. G. 6, 31, 5 ;
dimidius patrum, dimidius plebis
Liv. 4, 2, 6,
moitié patricien, moitié plébéien ; dimidius Priapus
Mart. 11, 18, 22,
buste de Priape ||
v. dimidia, dimidium.
v. dimidia, dimidium.