exstinguō (extinguō), stīnxī, stīnctum, ĕre, tr.,
¶ 1 éteindre : incendium
Cic. Fam. 4, 13, 2,
éteindre un incendie ; consumptus ignis exstinguitur
Cic. CM 71,
le feu consumé s'éteint ; exstincto calore ipsi exstinguimur
Cic. Nat. 2, 23,
quand la chaleur vitale s'éteint, nous nous éteignons nous-mêmes ; calx exstincta
Vitr. Arch. 2, 5,
chaux éteinte
¶ 2 ôter la vie, faire mourir : fortuna morbo exstinxit
Liv. 8, 3, 7,
la fortune le fit mourir de maladie ||
pass. exstingui, mourir, disparaître :Cic. Br. 1 ;
Cæl. 79, etc.
¶ 3 faire disparaître, effacer, détruire : invidiam
Cic. Balbo 16 ;
infamiam
Cic. Verr. 2, 2, 168,
effacer la haine, l'infamie ; reliquias belli
Cic. Fam. 10, 25, 1,
étouffer les restes de la guerre ||
faire oublier : ea, quæ antea scripseratCic. Verr. 2, 2, 172,
faire oublier ce qu'il avait écrit auparavant [en effacer l'impression]; superiore gloria rei militaris exstincta
Cæs. G. 5, 29, 4,
l'antique gloire militaire étant éclipsée.
↣ parf. sync. extinxti
Pacuv. 329 ;
Virg. En. 4, 682 ;
exstinxem
Virg. En. 4, 606 ;
exstinxit = exstinxerit
Pl. Truc. 524.
pass. exstingui, mourir, disparaître :
faire oublier : ea, quæ antea scripserat