exstinguō (extinguō), stīnxī, stīnctum, ĕre, tr.,

¶ 1 éteindre : incendium Cic. Fam. 4, 13, 2, éteindre un incendie ; consumptus ignis exstinguitur Cic. CM 71, le feu consumé s'éteint ; exstincto calore ipsi exstinguimur Cic. Nat. 2, 23, quand la chaleur vitale s'éteint, nous nous éteignons nous-mêmes ; calx exstincta Vitr. Arch. 2, 5, chaux éteinte

¶ 2 ôter la vie, faire mourir : fortuna morbo exstinxit Liv. 8, 3, 7, la fortune le fit mourir de maladie ||
pass. exstingui, mourir, disparaître : Cic. Br. 1 ; Cæl. 79, etc.

¶ 3 faire disparaître, effacer, détruire : invidiam Cic. Balbo 16 ; infamiam Cic. Verr. 2, 2, 168, effacer la haine, l'infamie ; reliquias belli Cic. Fam. 10, 25, 1, étouffer les restes de la guerre ||
faire oublier : ea, quæ antea scripserat Cic. Verr. 2, 2, 172, faire oublier ce qu'il avait écrit auparavant [en effacer l'impression]; superiore gloria rei militaris exstincta Cæs. G. 5, 29, 4, l'antique gloire militaire étant éclipsée. ↣ parf. sync. extinxti Pacuv. 329 ; Virg. En. 4, 682 ; exstinxem Virg. En. 4, 606 ; exstinxit = exstinxerit Pl. Truc. 524.