fēcundus, a, um,
¶ 1 fécond, fertile : fit terra fecundior
Cic. CM 53,
la terre devient plus fertile ; sue nihil fecundius
Cic. Nat. 2, 160,
rien de plus fécond que la truie ||
[avec gén.] tellus metallorum fecundaPlin. 33, 78,
sol abondant en minerais ; [avec in acc.]
Just. 44, 1, 4
¶ 2 [fig.] riche, fécond : [en parl. d'un orateur]
Cic. Or. 15
||
[avec abl.] : amor et melle et fellest fecundissimusPl. Cist. 69,
l'amour surabonde et de miel et de fiel, cf.
Tac. H. 1, 51 ;
2, 92 ; 4, 50
||
[avec gén.] : fecunda culpæ sæculaHor. O. 3, 6, 17,
siècle fécond en crimes, cf.
Tac. Ann. 4, 65 ;
6, 27, etc. ; [avec in acc.]
Sil. 2, 498
¶ 3 abondant : quæstus fecundus
Cic. Har. 42,
gain abondant ; segetes fecundæ
Cic. Or. 48,
moissons abondantes
¶ 4 qui fertilise : Nilus
Plin. 5, 54,
le Nil fécondant ; fecundi imbres
Virg. G. 2, 325,
pluies fécondes.
[avec gén.] tellus metallorum fecunda
[avec abl.] : amor et melle et fellest fecundissimus
[avec gén.] : fecunda culpæ sæcula