impĕdītus, a, um,

¶ 1 part. de impedio

¶ 2 adjt,

a) [milit.] chargé de bagages, embarrassé : Cæs. G. 3, 24, 3 ; Liv. 43, 23, 1 ;

b) embarrassé, difficilement praticable : impeditioribus locis Cæs. G. 3, 28, 4, dans des lieux trop inaccessibles ; impeditissima itinera Cæs. C. 3, 77, 2, chemins très difficilement praticables ;

c) [fig.] embarrassé : omnium impeditis animis Cæs. G. 5, 7, 5, les esprits de tous étant occupés ailleurs ; victoribus nihil impeditum est Cæs. G. 2, 28, 1, pour les vainqueurs aucune difficulté ; impedita tempora rei publicæ Cic. Pis. 3, époque politique troublée ||
embarrassant : Cic. Mil. 54.