mĭsĕrĕō, ŭī, ĕrĭtum ou ertum, ēre, intr.,

¶ 1 avoir pitié, c. misereor : *Pl. Truc. 223 ; Lucr. 3, 881

¶ 2 pass. imp., ut supplicum misereatur Cic. Inv. 1, 48, qu'on ait pitié des suppliants ||
v. miseret me.