pŭdīcĭtĭa, æ, f. (pudicus), pudicité, chasteté, pudeur : Pl. Amph. 840 ; pudicitiam expugnare Cic. Cæl. 49 ; eripere Cic. Mil. 9, attenter à la vertu, à la pudeur ; pudor pudicitiaque, pudor et pudicitia, l'honneur (la moralité) et la chasteté, la pureté des mœurs : Cic. Cat. 2, 25 ; Dej. 28 ; Clu. 12 ; Verr. 2, 5, 34 ; Sest. 73 ; Sall. C. 12, 2 ||
Pudicitia, déesse de la Pureté : Liv. 10, 23, 5.