sarrĭō (săriō), īvī et ŭī, ītum, īre, sarcler : Varro R. 1, 18, 8 ; Plin. 18, 184 ; sarire saxum Mart. 3, 93, 20, perdre sa peine. ↣ sărio Cato Agr. 33, 4 ; Pl. Capt. 663.