spurcus, a, um,

¶ 1 sale, malpropre, immonde : Lucr. 6, 782 ; Lucil. d. Non. 394, 25 ; spurcior Gell. 17, 19, 4 ||
spurcissima tempestas Cic. Fr. E 5, 15, le temps le plus affreux, cf. Suet. Cæs. 60

¶ 2 [fig.] Cic. Phil. 11, 1 ; Verr. 2, 1, 94 ; spurcior Cic. Domo 47.