stŭpĭdus, a, um (stupeo),
¶ 1 étourdi, stupéfait, interdit :
Pl. Pœn. 1250
||
immobile, en extase :Cic. Par. 37 ;
studio stupidus
Ter. Hec. 4,
fasciné
¶ 2 stupide, sot, niais :
Cic. Fato 10 ;
Mart. 11, 7, 1 ;
stupidissimus
Varro Men. 406.
immobile, en extase :