testātus, a, um,
¶ 1 part. de testor
¶ 2 adjt, attesté, prouvé, avéré, reconnu, incontestable, manifeste :
Cic. Verr. 2, 2, 187 ;
Fam. 11, 27, 6
||
testatiorCic. Cæl. 64 ;
Hirt. G. 8, 42 ;
Nep. Alc. 4, 5 ;
-tissimus
Aug. Conf. 8, 6.
testatior