testātus, a, um,

¶ 1 part. de testor

¶ 2 adjt, attesté, prouvé, avéré, reconnu, incontestable, manifeste : Cic. Verr. 2, 2, 187 ; Fam. 11, 27, 6 ||
testatior Cic. Cæl. 64 ; Hirt. G. 8, 42 ; Nep. Alc. 4, 5 ; -tissimus Aug. Conf. 8, 6.