convĕnĭentĕr (conveniens), conformément : convenienter cum natura Cic. Tusc. 5, 82 ou convenienter naturæ Cic. Fin. 3, 26, d'une manière conforme à la nature ; convenienter sibi dicere Cic. Tusc. 5, 26, être conséquent dans ses paroles ; convenienter ad statum fortunæ loqui Liv. 23, 5, 4, tenir un langage en rapport avec sa fortune ||
-tius Aug. Civ. 2, 9 ; -tissime Aug. Civ. 18, 44.