convĕnĭentĭa, æ, f. (conveniens),

¶ 1 accord parfait, harmonie, sympathie : convenientia naturæ Cic. Div. 2, 124, v. conjunctio ; convenientia naturæ cum extis Cic. Div. 2, 34, rapport entre les phénomènes naturels et les entrailles des victimes ; convenientia partium Cic. Off. 1, 14, proportion des parties

¶ 2 [abst] convenance (ὁμολογία) : Cic. Fin. 3, 21.