convĕnĭentĭa, æ, f. (conveniens),
¶ 1 accord parfait, harmonie, sympathie : convenientia naturæ
Cic. Div. 2, 124,
v. conjunctio ; convenientia naturæ cum extis
Cic. Div. 2, 34,
rapport entre les phénomènes naturels et les entrailles des victimes ; convenientia partium
Cic. Off. 1, 14,
proportion des parties
¶ 2 [abst] convenance (ὁμολογία) :
Cic. Fin. 3, 21.