prŏpĭtĭus, a, um (pro, peto, προπετής) propice [surtout en parl. des dieux], favorable, bienveillant :
Cato Agr. 141, 2 ;
Pl. Merc. 956 ;
Cic. Cæcil. 41 ;
Att. 8, 16, 2
||
propitia voluntasNep. Dion 9, 6,
disposition favorable.
propitia voluntas