testĭmōnĭum, ĭī, n. (testis),

¶ 1 témoignage, déposition, attestation : alicujus Cæs. G. 5, 2, témoignage de qqn, cf. Cic. Mil. 46 ; testimonium dicere Cic. Nat. 3, 83 [in aliquem Cic. Amer. 102], faire une déposition, porter un témoignage [contre qqn] ; aliquid pro testimonio dicere Cic. Verr. 2, 4, 19, dire qqch. en témoignage ; sunt in eam rem testimonia Cic. Cæc. 95, il y a des témoignages à cet égard, relativement à cela ; alicujus innocentiæ testimonio esse Cic. Font. 16, témoigner de l'innocence de qqn ; alicujus virtuti debitum testimonium dare Cic. Fam. 5, 17, 4, donner au mérite de qqn le témoignage qui lui est dû ; testimonium meorum de re publica consiliorum dare Cic. Br. 330, témoigner de ma conduite politique

¶ 2 [en gén.] témoignage, preuve : sui judicii testimonium dare Cic. Leg. 3, 1, donner une preuve de son jugement ; id testimonio est avec prop. inf. Cic. Cæc. 52, cela prouve que ; ejus rei testimonio est, quod bellum non intulit Cæs. G. 1, 44, 6, la preuve de cela est qu'il n'a pas apporté la guerre ; laboris sui testimonium adferre Cæs. C. 3, 53, 4, donner une preuve de ses peines ; v. perhibeo §{} 1.